Groetjes vanuit Disneyland!

Het was weer gezellig vanmorgen in de Salsbury Inn. We zaten aan de ontbijttafel met een Canadees koppel en een Canadees meisje en kregen Eggs Benedict. Hmmm. Het blijft ook altijd leuk om verhalen uit te wisselen met mensen uit andere landen. Jammer genoeg had Sondra, de gastvrouw, ook een minder leuk verhaal: ze hadden hun hond, Bob, die Chantal en ik vorig jaar nog vrolijk hadden zien ronddartelen, moeten laten inslapen. Triest, maar toen kwamen ook alle mooie en grappige herinneringen aan Bob naar boven en waren we weer vertrokken voor een half uur gekeuvel.

Tegen half 11 waren we dan eindelijk on the road to Yellowstone. We namen de Beartooth Highway, die wordt beschouwd als de mooiste aanrijroute naar het park. Hij kreeg zelfs de naam All-American Road (als een van de 27 mooiste wegen in de US) omdat hij een toeristische waarde op zich heeft. Je klimt via deze highway snel tot op 3000 meter hoogte en je hebt een prachtig zicht op de Beartooth Wilderness, bergtoppen, valleien, meren enz. Voor ons was deze route zelfs nog mooier dan Rocky Mountain NP, al vindt Robin de weg door Custer State Park nog altijd de leukste weg om over te rijden.

We reden Yellowstone binnen langs de noordoostelijke ingang en de Lamarvallei. Die staat bekend als de perfecte plek om wildlife te spotten. Nu waren wij al redelijk ‘verwend’ geweest op dat vlak, zodat we niet meteen onder de indruk waren van een 20-tal buffels in de wei. Toen we even verder opnieuw een kleine kudde vlakbij de weg zagen staan die aanstalten maakte om de weg over te steken (we hebben al zoveel buffels gezien van dichtbij dat we hun gedrag al goed blijken te kunnen inschatten), reden we toch maar snel wat verder. En inderdaad, nog geen minuut later stonden er 10 buffels in het midden van de weg tussen een hoop auto’s die dezelfde combinatie van angsten en fascinatie moeten gevoeld hebben als wij een paar dagen geleden.

We stopten nog bij Tower Falls, al werd de weg daarheen ook weer wat versperd, niet door wildlife, maar door wegenwerken. Al bij al was die waterval misschien toch de omweg van een klein uurtje niet helemaal waard. Het is ook opvallend hoeveel Chinezen we hier al zijn tegengekomen! Op de hele reis hebben we nog geen Aziaat gezien en hier lijkt 80% van de bezoekers Chinees of iets dergelijks. Vreemd dat ze massaal alleen maar hierheen lijken te komen.

De laatste stop die we maakten was bij Mammoth Hot Springs. We slapen in dit gebied in een schattige cabin van het officiële Mammoth Hot Springs Hotel. Er is hier ook een groot visitor center, een postkantoor, een kerkje, netjes gemaaid gras, twee restaurants, kortom: het lijkt wel op een schattig kunstmatig gefabriceerd Disneydorpje. In het visitor center kwamen we te weten dat er in dit park maar liefst 15 officiële stempels te verzamelen zijn! Alweer een uitdaging erbij!

We wandelden nog een uurtje langs de Lower Terraces van Mammoth Hot Springs. Sondra had vanmorgen nog gezegd dat ze nu veel droger zijn dan vroeger en ze bleek gelijk te hebben, want erg veel ‘springs’ hebben we niet gezien. Enkel Palette Spring was nog bijzonder indrukwekkend. Dampend water van zo’n 70 graden borrelt er uit een berg omhoog en stroomt dan naar beneden. Door allerlei micro-organismen nemen de bergwanden en waterpoeltjes verschillende kleuren aan: geel, oranje, bruin, wit,… Redelijk maf! Er staat ook overal dat ze niet kunnen garanderen dat het pad 100% veilig is omdat je op onstabiele grond loopt. We kunnen het ook moeilijk bevatten hoe zo’n vreemde natuurfenomenen vlak naast een parking, hotel enz opduiken. Het lijkt alsof mensen het er zo hebben aangelegd en door besparingen sommige bronnen hebben moeten uitzetten zodat alleen het decor overblijft. :-) Ja, Yellowstone, het blijft de vreemdste plek op aarde die we ooit gezien hebben.

Vanavond gingen we lekker uit eten, in het restaurant van het hotel. We kregen nog eens eten uit stenen borden en worden alleen daardoor al helemaal extatisch! (Voorlopig hebben we op deze reis al een maaltijd of 10 uit stenen borden gegeten. Van de 66 maaltijden hier is dat dus bijzonder weinig…) Puree, gegrilde groeten, lamsvlees, kip, lekkere sausjes, ciabattabrood,… Het was lekker! Maar als we deze blog vanavond nog online krijgen, is dat te danken aan de vriendelijke ober die het ook belachelijk vond dat er hier geen gratis wifi is. We hadden een tevredenheidsenquête ingevuld, hem goede punten gegeven en als suggestie ‘free wifi please’ genoteerd. Wat later kwam de man stiekem het wifi wachtwoord van de werknemers geven. Hoera! Hopelijk werkt het morgen in de Canyon Lodge ook, dan kunnen we jullie verder blijven updaten vanuit deze vreemde wereld.